Το πορτοκάλι ή χρυσόμηλον

Το χειμώνα του 2006 επισκέφθηκε το Πορτοκάλι η ζωγράφος και συγγραφέας Ελευθερία Δροσάκη. Έφερε για δώρο ένα ποίημα της Ζωής Καρέλλη.
Ένα μικρό μυστικό: αυτή η σελίδα είτε πάνω στο γραφείο είτε μέσα στο πρώτο συρτάρι είτε σαν αποχαιρετιστήρια σελίδα στο σάιτ, συντρόφεψε το Πορτοκάλι. Και το συντροφεύει ακόμα...

Το πορτοκάλι ή χρυσόμηλον
Όταν μένεις βαρύθυμος,
σκέψου ένα πορτοκάλι.
Το βέβαιο, καθαρό του σχήμα,
τον πυκνό φλοιό, μα πιο πολύ
το ζωντανό του χρώμα, απερίσπαστο.

Ίσως μπορέσεις τότε να συλλογιστείς,
ίσως και να πιστέψεις
πως ο καρπός αυτός, αληθινά
είναι του ήλιου προσφορά.

Κι όταν τ’ ανοίξεις, την γεωμετρική του τάξη
θ’ αντιληφθείς, χυμώδη, κρυσταλλώδη.

Θυμούμαι ένα πρωινό του φθινοπώρου
και μια μαούνα μαύρη
απ’ την πολυκαιρία στα νερά
στο μώλο ήταν δεμένη,
με πορτοκάλια φορτωμένη χαρωπά,
ανάκατα ριχμένα, άφθονα,
φερμένα από ηλιόλουστα ακρογιάλια και νησιά.

Στον κόλπο της Θεσσαλονίκης
η θάλασσά μας ήταν τη μέρα εκείνη,
πράσινη και σταχτιά, ακίνητη βαρειά,
όμως τα πορτοκάλια μέναν νικηφόρα
και νεανικά.

Ζωή Καρέλλη
από τη συλλογή Τα ποιήματα, τομ. β’ (1955-1973),
Οι Εκδόσεις των Φίλων, Αθήνα 1973, σελ. 226

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου